God bless us!

Hoi,

Als patiënt word je hier wakker gezongen ’s ochtends, de verpleegkundigen zwieren de deur van de kamer open en stappen ‘heupwiegend en uit volle borst zingend’ de kamer binnen: met de hit: ‘God is the best and thank you god’.

Vandaag heb ik wat praktijkles gegeven aan de verpleegkundigen van de surgical 2, de wondafdeling zeg maar. Geen wondsets, geen steriele velden, enkel wattenschijfjes en ‘steriele compressen’. De interpretatie van steriliteit is hier zeeeer ruim maar ze doen wat ze kunnen met de middelen die ze hebben. Ik heb zo goed en zo kwaad getracht om hen wat principes mee te geven. En vooral, ik heb op quasi elke open wonde honingzalf aangebracht. Ik hoop dat de goden mij voor één keer goed gezind zijn en wonden laten opgroeien als nooit tevoren. (Ik heb ook nog nooit zoveel gebeden en gezang aanhoort dus hij mag nu iets terug doen he ;-))Woensdag is d-day want dan ga ik terug alle verbanden mee verzorgen en ik hoop dat ik de verpleegkundigen en de sisters dan kan overtuigen van het brouwsel honing.

Ilse werkte vandaag met de verpleegkundigen van de vrouwenafdeling en wonderwel stonden ze heel erg open voor een andere manier van werken. Ze kunnen dat ook heel goed maar een vaste gewoonte veranderen is gewoon heel moeilijk(Ze heeft hen dan ook eerst een digitale thermometer cadeau gedaan en dat werkt hier ook wel om de motivatie wat op te krikken, hoe zijn we zelf?)

Het cardiac team uit Leuven is gearriveerd, zij opereren in het centrum net hiernaast waar er materiaal steekt net zoals in een westers hospitaal. Op nog geen honderd meter van mekaar en zo’n contrast, rijkdom en armoede. Ik heb er moeite mee…..

We betaalden vandaag de rekening van die mama. Ontroerend hoe blij ze ermee was…. Zij lachtte en lachtte en wij stonden erbij met een dikke krop in onze keel.

Geen toekomst, geen werk, geen eten, ….niks, nada, nothing….wel HIV….

Liefs,

Lieve en Ilse

zondag rustdag

Hoi!

Op zondag ligt de boel hier plat! Letterlijk, geen elektriciteit, geen internet, gesloten winkeltjes…. De enige die hier moet werken is de pastoor: gans het dorp was in de weer met ‘the mass’ die hier opgedragen werd op het plein voor het ziekenhuis. Gezang, gedans, gebed in het kwadraat….

Gisteren twee bevallingen gezien, hoe dat verliep vertel ik jullie binnenkort wel in ‘life’. J

‘Doeg en doei’ zijn terug uit Bamenda (onze hollandse miekes), zo leuk om dat enthousiasme van hen weer te beleven…. We hebben net afgesproken om een HIV-positieve mama met 1 kindje(ook hiv-positief) een beetje financieel te helpen. Ze kan hier niet weg uit het ziekenhuis omdat ze een openstaande rekening heeft van 31000 Afrikaanse frank, dit komt overeen met 47 euro. Ze verblijft hier al 2 weken, heeft geen familie en zelfs geen geld voor eten….. We hebben net een zak samengesteld met wat kleedjes voor haar en haar kindje.

Morgen geef ik weer les over woundcare en ga ik wonden verzorgen op surgical 2(waar de patiënten met ongelooflijk, grote en geïnfecteerde wonden liggen, en pijn dat de mensen daar hebben, je houdt het niet voor mogelijk…

Ilse gaat op de ‘femal ward’ wat verpleegkundigen coachen. We kijken er enorm naar uit om er weer in te vliegen!

Arne is gisteren heel lang onderweg geweest naar Njinikom. We kregen een sms-je gisterenavond om 21 uur dat de rit enorm turbulent geweest was en dat hij pas aangekomen was. Vandaag laat hij weten dat ze daar een hele avontuurlijke tocht in de echte jungle hebben gemaakt.

Morgenavond gaan we ‘op visite bij een kopje thee’, hollands gezelschap in Kameroen heet dat!

Liefs;

Ilse en Lieve

arne vertrekt

Dag iedereen,

Vanmorgen is Arne vertrokken naar Njinikom, hij wilde graag nog enkele dagen blijven maar er gingen nog enkele andere mensen voor het weekend mee naar daar, dus het kon niet anders. Vanmorgen hebben we nog wat gewerkt aan onze contacten met de sisters, dit vooral in het kader van stageplaatsen voor onze studenten verpleegkunde en vroedkunde. Karen, ik denk wel dat het hier een interessante plaats kan zijn voor jouw studenten: er is hier een public health centrum waar ze vooral werken aan vaccinaties. Tweemaal per week gaan ze naar een school in de buurt of naar een dorpje om te gaan vaccineren en verder zijn er dagelijks consultaties. Ook in het integrated care center(zeg maar HIV center) zijn er consultaties, is er begeleiding voor patiënten die het financieel moeilijk hebben etc… zij volgen ongeveer 2500 HIV patiënten uit de omgeving op en gaan ook op locatie om te kijken of ze hun medicatie innemen. Schrijnend als je daar de gang ziet volzitten met moeders met HIV-positieve kindjes op de schoot……Maandelijks komen er ongeveer 40 nieuwe patiënten bij en elk jaar sterven 130 van hun patiënten.

We hebben ook wat voorbereidend werk gedaan voor maandag als Ilse de organisatie van de ‘femal ward’ onder handen gaat nemen. Maandag ga ik verder met lesgeven, het ziekenhuis loopt vol met studenten en ze zouden allen maar wat graag ‘a flash’ hebben(dit zeggen ze tegen een usb stick), ‘because i’m very interested in your lessons’ zeggen ze dan. Ik had wat sticks bij met mijn presentaties op maar deze heb ik aan de klasverantwoordelijken gegeven en zij moeten die dan doorgeven aan de ganse klas. Ik had 20 uitgeprinte bundels bij maar voor een klas van 77 mensen zorgt dit dus voor problemen….. (lees: klas op stelten J)

Mijn PC start niet meer op, ik gebruik nu die van ilse. Gelukkig maar want anders liepen mijn lessen echt in het honderd….

Straks maken we een wandeling naar het sportterrein, daar spelen 100-en kindjes met 1 bal en daar roepen ze ‘snap me’, dat betekent dat ze willen dat je een foto maakt en dan aan hen toont. Dat vinden ze geweldig grappig….

Heel veel groetjes,

Lieve en Ilse

P.S: weet iemand wat je moet doen als je water hebt gemorst op het klavier van de PC…? Ai ai…de haardroger werkt niet....

meeting met 'the boss'

Hallo iedereen,

Vandaag hebben we een belangrijk overleg met Zuster Ruphina gehad, zij is de matron van het ziekenhuis en dus ‘the big boss'. Alles wat we de voorbije dagen geobserveerd hebben, hebben we nu eens aangekaart om te bespreken wat we nu concreet kunnen doen. Ze stond heel erg open voor onze suggesties en ideeën.

Arne zou graag regelen dat er een paza-bed wordt gecreëerd, nu worden patiënten met zware ingrepen onmiddellijk naar de afdeling gebracht zonder enige vorm van monitoring. Uteraard is zo'n paza bed creeren hier sneller gezegd dan gedaan, want er is hier geen monitor, geen beademingsmachine etc... dus dat moet allemaal geregeld worden vanuit België(en daarom zou je hier dus echt lang moeten kunnen blijven om al die dingen te regelen en op te volgen) De verpleegkundige die dan op die paza terechtkomt moet dan ook opleiding krijgen etc...soms heb je het gevoel dat je moet blij zijn dat je hier IETS KLEINS kan verwezenlijken want je rijdt je voortdurend vast in zaken als ‘niet aanwezig materiaal of de financiële factor'uiteraard.....

Zuster Ruphina heeft contact opgenomen met de apotheek van Njinikom om handalcohol naar hier te transporteren, voorlopig is het financiële aspect nog een probleem maar ze is zich nu wel bewust van de noodzaak ervan....

We zijn superblij dat de lokale apotheker honingzalf heeft gemaakt! Nu kunnen we echt aan de slag om de grote wonden hier wat kleiner te maken. Volgende week gaan we een les geven aan alle verpleegkundigen en artsen over het wondprotocol. Honingzalf zou een grote vooruitgang kunnen betekenen in de wondzorg hier dus dit willen we echt graag verwezenlijken.

Vandaag ook weer mijn lessen gegeven op school aan een groep van 77 ongelooflijk geïnteresseerde studenten. Catty, de schoolborden die je vorig jaar vroeg zijn toegekomen maar zonder de haken om deze op te hangen en daarom staan ze hier nog steeds gestockeerd zonder dat ze gebruikt worden....dat is dus wel spijtig, hier is gewoon geen materiaal om zo'n simpele eenvoudige dingen te doen, je mag er niet te lang bij stilstaan. Mijn lessen worden alvast meegedragen want van op afstand roepen ze naar mij: ‘Madam Lieve, we know how to do it now' en dan wrijven ze in hun handen alsof ze die aan het ontsmetten zijn(zonder handalcohol dan, want die is er niet)met de grootste glimlach van de hele wereld. Een mens zou voor minder een traan wegpinken.....

Ilse mag haar projectje op de femal ward doen over total nursing care, zoals ik al vertelde wordt hier nog steeds met taakverpleging gewerkt en dit willen we toch wel graag anders zien maar een vaste gewoonte veranderen zal niet gemakkelijk zijn.....

Arne vertrekt al morgenvroeg naar Njinikom met dokter Ellen(een Amerikaanse) en zuster Gertrude, dus dat vinden wij niet zo leuk.... hij wil het niet gehoord hebben, maar hij opende hier veel deuren. We zijn van plan om zijn werk wat verder te zetten en zullen hem zeker missen!

Sommige mensen stellen mij de vraag via mail of het hier veilig is...wel, we hebben ons hier nog geen moment onveilig gevoeld, de mensen zijn hier zo gemeend hartelijk en vriendelijk, je houdt het niet voor mogelijk. Weinig of niets hebben en toch blijven lachen..... Wij leren hen veel ,maar zij leren ons misschien nog meer....?

Kus!

foufou

Dag iedereen,

Vandaag heb ik les gegeven aan een groep van 52 studenten. Wat een ervaring, alle 52 in een keurig blauw uniformpje en uiteraard begon de les van ‘madame Lieve' met een gebed en gezang. De studenten hebben hier een enorme aandacht en pikken alles ongelooflijk op. Na de les hebben ze nog een half uur kritische vragen gesteld, super! Ze zouden zo graag naar België komen en enkele meisjes vroegen zelfs of ik geen huwbare zonen heb, stel je voor. Ondertussen lachen ze billenkletsend (letterlijk). De hartelijkheid en warmte van de mensen is hier ongelooflijk, je kan je dat niet voorstellen ...iedereen op straat spreekt je aan, wil met je praten, zomaar.

Arne heeft ondertussen een les gegeven aan de verpleegkundigen en artsen van het ziekenhuis. Hij heeft de vorige nacht aan die lesvoorbereiding gewerkt tot 3 u zegt hij, maar volgens ons mist hij Jaarke gewoon zo erg ;-)Arne heeft zijn anesthesiemachine nogmaals uitgetest, de vraag is hoelang gaan ze die machine gebruiken als hij hier weg is.... Ilse heeft in het ok een sectio van een tweeling gezien en nadien zijn we op de afdelingen eens gaan vragen welke materialen ze echt tekort hebben, onze lijst groeit en groeit en groeit. Aandoenlijk hoe dankbaar ze hierover kunnen zijn. Na onze dagtaak en wat netwerking met zusters, collega's uit andere landen etc zijn we met de twee hollandse, ontwapenende, geweldig enthousiaste leuke studenten naar Kumbo gegaan. Met 7 in de taxi, en de ramen potdicht want anders hang je vol rood stof van de wegen. We hebben ons een breuk gelachen....Daar zijn we gaan wandelen op de lokale markt langs kleine steegjes en talrijke kraampjes. Koekjes, chips en enkele pintjes bier (mag he) in voorraad gedaan. Met ongelooflijke dorst zijn we dan in een leuke bar terecht gekomen waar we een koel pintje bestelden. Niemand wist dat er hier pintjes zijn van 650 ml.....:-) de terugrit in de taxi was bijgevolg nog veel leuker.

Aangekomen aan het hospitaal(buiten aan de poort zijn er ook talrijke kraampjes met lokaal eten etc hebben we popofs (iets dat op een smoutenbol gelijkt)en gefrituurde bananen gegeten. Jullie gaan niet geloven dat er daar ook frieten worden gebakken. Ons plan is om zaterdag ne goeie vettige friet met mayo te eten, hopelijk is arne dan nog bij ons hier in Shisong want hij vertrekt nog voor enkele dagen naar het ziekenhuis van Njinikom. Familie van Arne: vanaf dan kunnen we arne niet meer onder onze vleugels houden en kunnen we dus niet meer berichten over zijn reilen en zeilen....:-(

Wij!x

P.S morgen eten we foufou met jamajama, (echt lokale food)

en we gaan nog niet naar huis

Dag iedereen,

Vandaag de ganse dag geobserveerd en heeeel veel dingen gezien. Vooral zaken waarvan we even de kluts kwijt waren..... We geraken tegen mekaar niet uitgepraat over de zaken die we zagen: Arne heeft vanmorgen zijn anesthesiemachine al aan de praat gekregen( die gast heeft ook twee gouden handen), de anesthesisten hier(dit zijn hier dus verpleegkundigen) waren er niet zo heel blij mee want ‘het machine start te langzaam op en er staan teveel alarmen op'.... Die mensen doen wat ze kunnen maar soms zijn er wel rare kronkels en weten ze totaal niet waarmee ze bezig zijn.... Morgen gaat Arne mee de oka in om de machine te testen, na een les die hij gaat geven aan quasi de ganse equipe verpleegkundigen en artsen over pijn. Want pijnmedicatie wordt hier nogal eens ‘vergeten', ook tijdens het oka.....Arne is precies wel wat grijzer geworden als ik hem zo zie zitten en Ilse ook wel wat vind ik.....;-)

Ilse en ik hebben ons vandaag op de verpleegkundigen geworpen....aan infusietherapie is echt nog werk: leidingen die worden herbruikt, naalden die gedesteriliseerd worden...., over flebitis wordt er een compres gekleefd.....en handen die van de ganse dag niet worden gewassen. Mijn les van morgen over handhygiëne is dus een schot in de roos denk ik(dank u Annemie!). Ilse en ik zouden graag een projectje opzetten over ‘total nursing care' want hier wordt er nog steeds gewerkt volgens taakverpleging. Eén vpk voor de vitale parameters, eentje voor de woundcare, eentje voor de medicatie. Patiëntendossiers zijn losse bladeren en een briefing onbestaande. We zouden graag fungeren als coach voor hen om hen zo iets effeciënter te laten werken.

We hebben net gegeten en kennisgemaakt met Suzannah, een duitse kinesiste die hier is voor 6 weken, zij heeft ons even met de voetjes op de grond gezet: in 10 dagen ga je het hier niet veranderen. We knikken beslist van niet, bij onszelf denken we:...'toch een beetje'...want zonder wat idealisme kom je nergens, toch?

Oh ja, voor ik het vergeet, het klimaat is hier zalig.... 's Ochtends en 's avonds lekker koel en overdag 26 graden....we wilden dit jullie nog even meegeven.

Van ons x

onze eerste dag

Onze eerste dag in Shisong zit er ondertussen op. Arne kreeg weer het dubbele bed toebedeeld van zuster Ruphina. Maar ook nu heeft hij het meeste last van insecten. .... Op zijn lijstje voor de volgende missie staan al 2 zaken: een insecticide en een muizenval. J wordt vervolgd. Ik heb hier al een vriend, hij heet Kenneth en is de lokale proximus/base/mobistar man en ICT-zuster Kathleen zorgde voor ons internet. Ons contact met het thuisfront is dus gewaarborgd. Alhoewel het internet vreselijk traag is. We hebben ook al 2 nederlandse studenten leren kennen uit Nijmegen, ze verblijven hier al 5 weken en hebben ons vanavond heel wat tips gegeven over de dingen die we kunnen doen na onze dagtaak, de waterval bezoeken, naar het plaatselijke pleintje gaan etc... Donderdag gaan we met hen naar de market en het lokale cafétje. Ja, Ann D., ik ben volop aan het contacten leggen met deze mensen want zij sturen hier al jaren studenten op stage naar Shisong en ze zijn op de hoogte van alle praktische zaken ivm transport, overnachtingen onderweg en nog veel meer. Ze zijn hier al goed ingeburgerd, eentje van hen heeft zelfs al malaria gehad(gelukkig zonder veel erg).

Ik ben vandaag ook op het bureautje van Mr Donatus geweest. Hij is de directeur van de school en wordt in de gaten gehouden door zuster Laurette. Ik heb kort mijn lessen voorgesteld die ik hier ga geven. (handhygiëne, wondzorg en decubitus)Vooral met de lessen rond handhygiëne is hij heel blij. We hebben vandaag rondgelopen in het ziekenhuis en met wat geluk hebben we dus 1 klein flesje handalcohol gezien. (niemand die weet hoe die hier geraakt is)Verder geen zeep en een beschimmeld handdoekje erlangs. .... De handhygiëne staat hier nog in kinderschoenen en de wondinfecties tieren hier welig......Morgen gaan we met drieën ons licht opsteken en kijken waar we echt concreet aan kunnen werken de volgende dagen. Een gesprekje met onze Nederlandse studenten leerde ons ook al dat een briefing en patiëntendossiers onbestaande zijn en dat er wordt gewerkt met taakverpleging. Arne heeft zijn anesthesiemachines al gevonden en weet nu al dat het een hele uitdaging wordt om deze terug aan de praat te krijgen.

Jullie merken het, het echte werk wacht op ons, uitdagingen genoeg, het wordt een hele klus om zoveel mogelijk zaken aan te pakken zonder de verpleegkundigen en dokters van hier het gevoel te geven dat we betweters zijn en dat we onrespectvol zijn tov hun manier van werken.

Liefs, arne, Ilse en Lieve

we zijn er geraakt

Dag iedereen,

We zijn eindelijk toegekomen op onze eindbestemming in Shisong, na de start van onze dag op de meest vrome wijze(lees: de mis begint hier om 6.30.) De rit was turbulent, uncle P. ,onze chauffeur zijn levensmotto was: ‘the main road is even worse than this way' wij kozen dus voor de binnenweg.... Kuilen van 30 cm waren geen uitzondering. De omgeving en de natuur die we zagen was werkelijk uniek met veel couleur locale!

Zondagavond rond 18 u toegekomen op de luchthaven van Douala bij een snikhete, laffe warmte die je op de heetste Belgische zomerdag niet kan overtreffen. Het zweet gutste er met bakken uit, en nog meer toen we bijna moesten vechten met enkele locals om onze eigen valies te mogen dragen. We kregen een hartelijke ontvangst van de 3 zusters uit Bafut die ons begeleidden naar een klein restaurantje in Douala-centrum. ‘Diner by candlelight', niet omdat we in een romantische bui waren maar omdat de elektriciteit niet werkte. Het eten smaakte, en het water en Kameroense bier nog veel meer! Met onze 2 overvolle busjes reden we dan naar het domein(kerk? school? klooster? Waar we de nacht doorbrachten. Diegenen waar de airco wat gewerkt had die nacht zagen er 's ochtends vrij fris uit. Tenminste als je doorheen het straatlawaai, belgerinkel, schreeuwende vogels en vooral het oorverdovende onweer sliep: de weergoden kennen er hier wat van! Bij Arne viel dat allemaal heel goed mee: zijn airco werkte en buiten wat gedonder heeft hij die nacht fantastisch geslapen. Bij Ilse en Lieve viel het wat minder mee :-)

De volgende ochtend regende het stevig en na wat overleg over welke valiezen in het busje konden en welke op het dak van het busje(lees: die van ons zijn gelukkig in de bus beland J) vertrokken we richting het noorden. Tijdens de tocht, langs dorp en woud, berg en dal werd het duidelijk dat er geen duidelijke afspraken waren gemaakt voor ons drieën over onze trip naar Shisong. De zusters deden hun best met de gsm(daar kunnen ze wat van...haar beltoon was: ‘boem boem boem boem, i want you in my room' J)en die avond strandden we dus in het klooster van Bamenda na een bustrip van zo'n 7 uren. Hoe die bustrip verliep kunnen we moeilijk in wat zinnen omschrijven maar dat we bij het zoveelste inhaalmaneuver best onze ogen konden sluiten tot we er voorbij waren zal al iets zeggen over de rijkunsten van onze chauffeur. De brave man wist zijn gaspedaal verdomd goed staan en soms vroegen we subtiel aan zuster Judith of het ook iets trager kon. De pipi-stops langs de weg doen al onze gène wegvallen: Met onze voeten op twee bakstenen hoeven we niet meer uitleg te geven hoe dit eraan toe ging. Dat zuster Judith hield van wat lekker eten konden we wel vermoeden aan haar lichaamsomvang maar dat ze ons onderweg liet meeproeven vonden we uiteraard tof(lees: zuster Judith is een top-wijf) J we stopten voor verse ananas(over-heer-lijk!) en ze bleef maar lekkere dingen aankopen door het venster van onze bus. Hop wat geld in het hand van de verkoper en 8 bananen werden naar binnen gegooid. We gaven onze ogen de kost van alles wat er naast onze weg zich afspeelde.....beelden om nooit te vergeten.

Bij aankomst in Bamenda wuifden we onze collega's die naar Bafut en Njinikom gingen uit en schoven onze voetjes onder tafel bij de zusters om weer te genieten van een lekkere maaltijd. Aan diegenen waartegen ik vertelde dat ik een mager buikje ging hebben bij mijn terugkeer laat ik bij deze weten dat ik mijn woorden terugtrek want als het hier zo verder gaat..... ;-)

Bij de eerste check van arnes kamer, die het voorrecht had om in een tweepersoonsbed te slapen, merkten we op dat er iets niet pluis was-lees: muis was....zijn vrees werd bewaarheid toen hij 's nachts voor het slapengaan een knagend geluid in zijn matras hoorde en hij zijn bijslaper vakkundig met zijn zaklamp de deur wees.....

Vanaf nu kan het echte werk beginnen, want daarvoor zijn we gekomen en daar kijken we ook enorm naar uit. Tot binnenkort! Xxx Arne, Ilse en Lieve