Hallo iedereen,

Vandaag hebben we een belangrijk overleg met Zuster Ruphina gehad, zij is de matron van het ziekenhuis en dus ‘the big boss'. Alles wat we de voorbije dagen geobserveerd hebben, hebben we nu eens aangekaart om te bespreken wat we nu concreet kunnen doen. Ze stond heel erg open voor onze suggesties en ideeën.

Arne zou graag regelen dat er een paza-bed wordt gecreëerd, nu worden patiënten met zware ingrepen onmiddellijk naar de afdeling gebracht zonder enige vorm van monitoring. Uteraard is zo'n paza bed creeren hier sneller gezegd dan gedaan, want er is hier geen monitor, geen beademingsmachine etc... dus dat moet allemaal geregeld worden vanuit België(en daarom zou je hier dus echt lang moeten kunnen blijven om al die dingen te regelen en op te volgen) De verpleegkundige die dan op die paza terechtkomt moet dan ook opleiding krijgen etc...soms heb je het gevoel dat je moet blij zijn dat je hier IETS KLEINS kan verwezenlijken want je rijdt je voortdurend vast in zaken als ‘niet aanwezig materiaal of de financiële factor'uiteraard.....

Zuster Ruphina heeft contact opgenomen met de apotheek van Njinikom om handalcohol naar hier te transporteren, voorlopig is het financiële aspect nog een probleem maar ze is zich nu wel bewust van de noodzaak ervan....

We zijn superblij dat de lokale apotheker honingzalf heeft gemaakt! Nu kunnen we echt aan de slag om de grote wonden hier wat kleiner te maken. Volgende week gaan we een les geven aan alle verpleegkundigen en artsen over het wondprotocol. Honingzalf zou een grote vooruitgang kunnen betekenen in de wondzorg hier dus dit willen we echt graag verwezenlijken.

Vandaag ook weer mijn lessen gegeven op school aan een groep van 77 ongelooflijk geïnteresseerde studenten. Catty, de schoolborden die je vorig jaar vroeg zijn toegekomen maar zonder de haken om deze op te hangen en daarom staan ze hier nog steeds gestockeerd zonder dat ze gebruikt worden....dat is dus wel spijtig, hier is gewoon geen materiaal om zo'n simpele eenvoudige dingen te doen, je mag er niet te lang bij stilstaan. Mijn lessen worden alvast meegedragen want van op afstand roepen ze naar mij: ‘Madam Lieve, we know how to do it now' en dan wrijven ze in hun handen alsof ze die aan het ontsmetten zijn(zonder handalcohol dan, want die is er niet)met de grootste glimlach van de hele wereld. Een mens zou voor minder een traan wegpinken.....

Ilse mag haar projectje op de femal ward doen over total nursing care, zoals ik al vertelde wordt hier nog steeds met taakverpleging gewerkt en dit willen we toch wel graag anders zien maar een vaste gewoonte veranderen zal niet gemakkelijk zijn.....

Arne vertrekt al morgenvroeg naar Njinikom met dokter Ellen(een Amerikaanse) en zuster Gertrude, dus dat vinden wij niet zo leuk.... hij wil het niet gehoord hebben, maar hij opende hier veel deuren. We zijn van plan om zijn werk wat verder te zetten en zullen hem zeker missen!

Sommige mensen stellen mij de vraag via mail of het hier veilig is...wel, we hebben ons hier nog geen moment onveilig gevoeld, de mensen zijn hier zo gemeend hartelijk en vriendelijk, je houdt het niet voor mogelijk. Weinig of niets hebben en toch blijven lachen..... Wij leren hen veel ,maar zij leren ons misschien nog meer....?

Kus!