Dag iedereen,

We zijn eindelijk toegekomen op onze eindbestemming in Shisong, na de start van onze dag op de meest vrome wijze(lees: de mis begint hier om 6.30.) De rit was turbulent, uncle P. ,onze chauffeur zijn levensmotto was: ‘the main road is even worse than this way' wij kozen dus voor de binnenweg.... Kuilen van 30 cm waren geen uitzondering. De omgeving en de natuur die we zagen was werkelijk uniek met veel couleur locale!

Zondagavond rond 18 u toegekomen op de luchthaven van Douala bij een snikhete, laffe warmte die je op de heetste Belgische zomerdag niet kan overtreffen. Het zweet gutste er met bakken uit, en nog meer toen we bijna moesten vechten met enkele locals om onze eigen valies te mogen dragen. We kregen een hartelijke ontvangst van de 3 zusters uit Bafut die ons begeleidden naar een klein restaurantje in Douala-centrum. ‘Diner by candlelight', niet omdat we in een romantische bui waren maar omdat de elektriciteit niet werkte. Het eten smaakte, en het water en Kameroense bier nog veel meer! Met onze 2 overvolle busjes reden we dan naar het domein(kerk? school? klooster? Waar we de nacht doorbrachten. Diegenen waar de airco wat gewerkt had die nacht zagen er 's ochtends vrij fris uit. Tenminste als je doorheen het straatlawaai, belgerinkel, schreeuwende vogels en vooral het oorverdovende onweer sliep: de weergoden kennen er hier wat van! Bij Arne viel dat allemaal heel goed mee: zijn airco werkte en buiten wat gedonder heeft hij die nacht fantastisch geslapen. Bij Ilse en Lieve viel het wat minder mee :-)

De volgende ochtend regende het stevig en na wat overleg over welke valiezen in het busje konden en welke op het dak van het busje(lees: die van ons zijn gelukkig in de bus beland J) vertrokken we richting het noorden. Tijdens de tocht, langs dorp en woud, berg en dal werd het duidelijk dat er geen duidelijke afspraken waren gemaakt voor ons drieën over onze trip naar Shisong. De zusters deden hun best met de gsm(daar kunnen ze wat van...haar beltoon was: ‘boem boem boem boem, i want you in my room' J)en die avond strandden we dus in het klooster van Bamenda na een bustrip van zo'n 7 uren. Hoe die bustrip verliep kunnen we moeilijk in wat zinnen omschrijven maar dat we bij het zoveelste inhaalmaneuver best onze ogen konden sluiten tot we er voorbij waren zal al iets zeggen over de rijkunsten van onze chauffeur. De brave man wist zijn gaspedaal verdomd goed staan en soms vroegen we subtiel aan zuster Judith of het ook iets trager kon. De pipi-stops langs de weg doen al onze gène wegvallen: Met onze voeten op twee bakstenen hoeven we niet meer uitleg te geven hoe dit eraan toe ging. Dat zuster Judith hield van wat lekker eten konden we wel vermoeden aan haar lichaamsomvang maar dat ze ons onderweg liet meeproeven vonden we uiteraard tof(lees: zuster Judith is een top-wijf) J we stopten voor verse ananas(over-heer-lijk!) en ze bleef maar lekkere dingen aankopen door het venster van onze bus. Hop wat geld in het hand van de verkoper en 8 bananen werden naar binnen gegooid. We gaven onze ogen de kost van alles wat er naast onze weg zich afspeelde.....beelden om nooit te vergeten.

Bij aankomst in Bamenda wuifden we onze collega's die naar Bafut en Njinikom gingen uit en schoven onze voetjes onder tafel bij de zusters om weer te genieten van een lekkere maaltijd. Aan diegenen waartegen ik vertelde dat ik een mager buikje ging hebben bij mijn terugkeer laat ik bij deze weten dat ik mijn woorden terugtrek want als het hier zo verder gaat..... ;-)

Bij de eerste check van arnes kamer, die het voorrecht had om in een tweepersoonsbed te slapen, merkten we op dat er iets niet pluis was-lees: muis was....zijn vrees werd bewaarheid toen hij 's nachts voor het slapengaan een knagend geluid in zijn matras hoorde en hij zijn bijslaper vakkundig met zijn zaklamp de deur wees.....

Vanaf nu kan het echte werk beginnen, want daarvoor zijn we gekomen en daar kijken we ook enorm naar uit. Tot binnenkort! Xxx Arne, Ilse en Lieve